کتاب «گزیده ای از نیایش های امام علی(ع)» منتشر شد

این کتاب در 240 صفحه توسط کمال الدین غراب ترجمه شده است.

در بخشی از پیشگفتار مترجم این کتاب آمده است که؛ نیایش نوعی غزل است به زبان دین؛ چنانکه غزل نوعی نیایش است به زبان ادب. در غزل عاشق، معشوق خویش را توصیف می‌کند. زیبایی‌های او را بیان می‌کند، او را می‌ستاید، از هجران می‌نالد و می‌‌خواهد که او را از این درد رهایی بخشد.

نیایش از وجود انسان جدا نیست. زیرا انسان موجود ناقصی است. و خود به خود نیازهایی دارد؛ و همواره یکی از راه‌ها و ابزارهایی که برای رفع نیازهای خود پیش رو می‌یافته، نیایش بوده است. نیایش، البته فقط اظهار نیست؛ بلکه فراخواندن معبود هم هست. واژه فارسی نیایش ناظر بر بعد نیازمندی انسان است و واژه عربی آن دعا ناظر بر بعد فراخواندن معبود.در واقع هیچ نیایشی تهی از این دو بعد نیست؛ زیرا اگر نیازی وجود نداشته باشد، اصلا دعا و نیایشی شکل نمی‌گیرد. چنانکه هیچ نیایشی بدون فراخواندن معبود برای یاری خواستن و کمک طلبیدن و احساس حضور در محضر او، معنا نمی‌دهد.

در اسلام، نیایش یکی از دست آویزهای اعتقادی و رفتاری یکتاپرستان است. فلسفه نیایش در این دین-چنانکه در همه ادیان آسمانی-کندن انسان از زمین است. هنگامی که خدا را فرا می خوانیم و از او یاری می جوییم، در واقع یک ارتباط ماوراء زمینی را برقرار کرده‌ایم.

نیایش مقوله‌ای است که در چارچوب دین مطرح می‌شود و از آنجا که هدف دین این است که انسان را از پوسته زمینی خود بیرون آورد و به جایی برتر از زمین ارتقاء دهد، لاجرم و به ناگزیر هدف نیایش را نیز به عنوان ابزاری در راستای هدف دین یعنی کندن انسان از زمین، باید بدانیم.